W portretach podążam za kobiecością ale tak naprawdę szukam jej różnych odcieni oraz nieskończonych możliwości odgadywania własnego ja. Patrzę z dumą na kolejne obrazy, przechadzam się obok z nadzieją, że odkrywam jakąś tłumioną prawdę o kobiecej naturze. Jednocześnie mam pewność że w każdej z nich kryje się odrobina mnie, mojej życiowej radości, mądrości i przebytych doświadczeń. Twarze są różne, tak jak różna i skomplikowana jest kobieca natura..

Łąki powstają jako sentyment do moich rodzinnych stron, stwarzane koniecznością ciągłego przywracania klimatu spokoju i wewnętrznej równowagi. Zawsze dążę do ich poskromionej natury, wyrazistych odcieni ale zarazem kojącego charakteru. Tak jakby powstawały z perspektywy mnie leżącej gdzieś tam w środku, otoczonej bezpiecznym hałasem, ptasią melodią, wpatrzonej w nieprzemijający ciąg chmur i błękitu nieba.

Czerpię z natury pełnymi garściami a najlepszym dowodem są anielice, wdzierające się na pozornie nieistotne i zaniedbane deski. Pochodzą ze starych chat, płotów, znalezione i przygotowane pod artystyczne rzemiosło. Łącze w nich miłość do swobody twórczej, nieposkromionej ekspresji i kobiecej siły. Proces powstawania niewinnej istoty na ciężkiej, solidnych rozmiarów podstawie, przypomina częsty trud zmagania z przeciwnościami losu.